Zomaar samen zijn en zwijgen. Dingen vanzelfsprekend laten zijn.
Leven is als zwemmen. Soms tegen de stroom in, soms rechtdoorzee. Maar altijd op je eigen golven.
Als woorden te luid zijn laat dan de stilte maar spreken.
Stilaan leer ik het wel. Dat ik ik ben en de wereld de wereld. En dat het soms mag botsen. Mijn stilte met de luide wereld. Hoor je? Mijn hart. Het klopt.
Laten we omhelzen. Onze dromen. Het leven. Elkaar.
Je verloren voelen en dan jezelf terugvinden. In de puzzel van je leven.
Een nieuw begin. Nog niet wetend waar het eindigt. En toch: durven, vertrouwen. Dat het goedkomt. Dat het goed is. Zo.
Je bent niet alleen. Maak kennis met inspirerende verhalen van studenten over kwetsbaarheid en twijfel, maar ook over de kracht van verbondenheid.