• Neem het niet persoonlijk. Is je kind kortaf of afstandelijk? Denk dan niet: wat deed ik verkeerd? Maar wel: wat zou er aan de hand zijn?

• Vraag wat er aan de hand is. Ga in gesprek, benoem de signalen die je ongerust maken en uit je bezorgdheid. Door open te praten en vragen te stellen kan je samen inschatten hoe ernstig het probleem is. Deze vraag kan een goed begin zijn van een gesprek: ‘Ik heb gemerkt dat je jezelf niet bent de laatste tijd. Klopt dat? Ik maak me daar zorgen over.’

• Luister en onderbreek je kind niet. Laat het verhaal komen, toon begrip voor gevoelens en oordeel niet. Je hoeft niet meteen advies of oplossingen te geven. Misschien weet je niet goed wat zeggen. Zeg dat gewoon, ook dat kan de start zijn van een gesprek.

• Overtuig om hulp te zoeken. Blijf rolvast, vergeet niet dat je de ouder bent en geen professional. Je hoeft het probleem niet op te lossen. Praat door en moedig je kind aan om hulp te zoeken. Aan hogescholen en universiteiten zijn mensen verbonden die een luisterend oor kunnen bieden. Verwijs door naar dit aanbod. Nodig je kind uit: ‘Ga je met me mee om hulp te krijgen?’ of ‘Laat me je helpen om hulp te krijgen.’

• Doe dingen samen. Probeer er in de eerste plaats te zijn voor je kind. Vraag regelmatig hoe het gaat en wat je kan doen. Stuur eens een berichtje. Neem initiatief om samen iets leuks te doen en doe daarbij ook concrete voorstellen.

Dit zeg je beter niet:

• Je maakt het erger dan het is.
• Het gaat wel over. Maak je geen zorgen.
• Stop met dat zelfmedelijden.
• Je beeldt het je allemaal maar in.
• Het had veel erger gekund.
• Ik weet perfect hoe je je voelt.
• Gewoon niet meer aan denken.

• Bewaak je grenzen. Emotionele problemen kunnen zwaar zijn. Zorg dus ook voor je eigen draagkracht; het heeft geen zin om jezelf helemaal weg te cijferen. Bouw regelmatig tijd voor jezelf in en verwaarloos zeker ook je andere contacten niet.

• Jouw mogelijkheden te boven? Sommige problemen zijn te groot om alleen te dragen. Je kan met je zorgen over je kind ook zelf terecht bij de huisarts of een psycholoog.

• Zoek contact met lotgenoten. Er bestaan initiatieven die zich ook of in het bijzonder richten op de noden van naasten. We geven je graag een overzicht van initiatieven.